Op zaterdag 27 februari 2021 is Jean-Paul van Gasselt (lid nr 662) overleden, vrij kort nadat was vastgesteld dat voor de bij hem uitgezaaide kanker geen verdere behandeling meer mogelijk was.
Jean-Paul en ik hebben zo’n dertig jaar samen gehockeyed. Zowel in de L-competitie bij HC Alphen als ook de laatste 10 jaar bij 60+. De laatste jaren keepte hij ook regelmatig bij zijn oude club Venlo.
Zelden in mijn leven heb ik zo’n opgewekte en goed gemutste man ontmoet als Jean-Paul. Toch hebben medisch gezien zowel hij als zijn vrouw Agnès in de loop van hun leven het nodige voor hun kiezen gekregen. Maar aan zijn humeur en levenslust is dat nooit te merken geweest. We hebben veel samen in de auto gezeten, op weg heen en terug van hockeywedstrijden en dat was dan ook altijd buitengewoon gezellig. Onze gesprekken gingen behalve over hockey veel over onze hobbies en met name over het schrijven van onze boeken, hij over Venlo en ik over tractoren.
Ook het hockey begon voor hem in Venlo bij de Venlo Girls die jaren later veranderden in de rk mhc “Groen-Wit”, een familieclubje met de pastoor als adviseur voor het bestuur.
Jean-Paul was een rasechte Venlonaar, die weliswaar al jaren in de Randstad woonde en werkte, maar een appartement had in Venlo en heel geïnteresseerd was in zijn roots. Een Venlonaar die alles over zijn stad wilde weten, zijn “stedje van lol en plezeer”. Zo zeer zelfs dat hij op het idee kwam een kalendarium - Venlo in Jaartallen – samen te stellen over alle grote en kleine gebeurtenissen uit de geschiedenis van zijn stad. Het is een indrukwekkend en fraai uitgegeven boek geworden, beginnend in 58 v. Christus als de troepen van Julius Caesar het huidige België en Nederland veroveren tot 200 pag’s verder het jaar 2000.
Het Carnavalsfeest, uiteraard in Venlo, was voor hem ook een passie. Ieder jaar was hij, met vrouw en dochter, present in de meest prachtige kostuums, liefst elk jaar iets anders. De (bijgaande) foto in vastelaovond tenue op de achterkant van de rouwkaart laat dit prachtig zien.
Als keeper werd hij zeer gewaardeerd. Maar al kon hij de meest lastige ballen in moeilijke hoeken soms weergaloos wegwerken, hij kon ook bij een slap schotje op zijn legguards met bal en al achterover in de goal vallen. Dat veroorzaakte natuurlijk grote hilariteit bij beide teams. Daar reageerde hij dan heel laconiek op. Jean-Paul maakte zich niet gauw druk en zag niet vaak een beer op de weg. Toen ik hem in de zomer van 2012 een paar weken voor het WK in Oxford op zijn vakantieadres aan het Comomeer belde (als captain 65B) dat onze keeper was uitgevallen en of ie mee kon, had hij ook maar een paar seconden nodig om met zijn vrouw te overleggen en het was geregeld. We zijn uiteindelijk met z’n drieën, incl. Bob Hulst, naar Oxford gereden.
Tot ruim een jaar geleden zijn ziekte het onmogelijk maakte was Jean-Paul een trouwe bezoeker van de OLW’s. En als hij daar dan Ger Willems weer trof, ook een geboren en getogen Venlonaar en jarenlang lid van Groen-Wit geweest, was het voor beiden een groot genoegen om in het Venloos oude herinneringen op te halen.
Ik wens zijn vrouw Agnès, dochter Florence, schoonzoon Marco en beide kleinkinderen heel veel sterkte met de verwerking van dit veel te vroege verlies.
Arthur Nutbey
Jean-Paul en ik hebben zo’n dertig jaar samen gehockeyed. Zowel in de L-competitie bij HC Alphen als ook de laatste 10 jaar bij 60+. De laatste jaren keepte hij ook regelmatig bij zijn oude club Venlo.
Zelden in mijn leven heb ik zo’n opgewekte en goed gemutste man ontmoet als Jean-Paul. Toch hebben medisch gezien zowel hij als zijn vrouw Agnès in de loop van hun leven het nodige voor hun kiezen gekregen. Maar aan zijn humeur en levenslust is dat nooit te merken geweest. We hebben veel samen in de auto gezeten, op weg heen en terug van hockeywedstrijden en dat was dan ook altijd buitengewoon gezellig. Onze gesprekken gingen behalve over hockey veel over onze hobbies en met name over het schrijven van onze boeken, hij over Venlo en ik over tractoren.
Ook het hockey begon voor hem in Venlo bij de Venlo Girls die jaren later veranderden in de rk mhc “Groen-Wit”, een familieclubje met de pastoor als adviseur voor het bestuur.
Jean-Paul was een rasechte Venlonaar, die weliswaar al jaren in de Randstad woonde en werkte, maar een appartement had in Venlo en heel geïnteresseerd was in zijn roots. Een Venlonaar die alles over zijn stad wilde weten, zijn “stedje van lol en plezeer”. Zo zeer zelfs dat hij op het idee kwam een kalendarium - Venlo in Jaartallen – samen te stellen over alle grote en kleine gebeurtenissen uit de geschiedenis van zijn stad. Het is een indrukwekkend en fraai uitgegeven boek geworden, beginnend in 58 v. Christus als de troepen van Julius Caesar het huidige België en Nederland veroveren tot 200 pag’s verder het jaar 2000.
Het Carnavalsfeest, uiteraard in Venlo, was voor hem ook een passie. Ieder jaar was hij, met vrouw en dochter, present in de meest prachtige kostuums, liefst elk jaar iets anders. De (bijgaande) foto in vastelaovond tenue op de achterkant van de rouwkaart laat dit prachtig zien.
Als keeper werd hij zeer gewaardeerd. Maar al kon hij de meest lastige ballen in moeilijke hoeken soms weergaloos wegwerken, hij kon ook bij een slap schotje op zijn legguards met bal en al achterover in de goal vallen. Dat veroorzaakte natuurlijk grote hilariteit bij beide teams. Daar reageerde hij dan heel laconiek op. Jean-Paul maakte zich niet gauw druk en zag niet vaak een beer op de weg. Toen ik hem in de zomer van 2012 een paar weken voor het WK in Oxford op zijn vakantieadres aan het Comomeer belde (als captain 65B) dat onze keeper was uitgevallen en of ie mee kon, had hij ook maar een paar seconden nodig om met zijn vrouw te overleggen en het was geregeld. We zijn uiteindelijk met z’n drieën, incl. Bob Hulst, naar Oxford gereden.
Tot ruim een jaar geleden zijn ziekte het onmogelijk maakte was Jean-Paul een trouwe bezoeker van de OLW’s. En als hij daar dan Ger Willems weer trof, ook een geboren en getogen Venlonaar en jarenlang lid van Groen-Wit geweest, was het voor beiden een groot genoegen om in het Venloos oude herinneringen op te halen.
Ik wens zijn vrouw Agnès, dochter Florence, schoonzoon Marco en beide kleinkinderen heel veel sterkte met de verwerking van dit veel te vroege verlies.
Arthur Nutbey
