TEAMPAGINA - 70A
2024
4-landentoernooi 19-21 juli Duisburg (DUI)
2023
WMH EK VALENCIA
Het zou zo mooi kunnen zijn….. Een goede voorbereiding vanaf april zou de opmars moeten zijn voor een titeltje in Valencia, bijna elke woensdag een training op Wageningen, vele oefenwedstrijden, ook tijdens een OLW (met dank hiervoor) een tripje naar Duisburg en een zeer gemotiveerde ploeg onder bezielende leiding van de erg relativerende coach Frits Sträter. De bijna hele ploeg had een kamer gereserveerd in Hotel Olympia in Alboraia, een voorstadje van Valencia op 10 minuten fietsen van de hockeyvelden. Leuk om iedereen te zien komen en gaan met de fiets, ook onze meegereisde dames. De poulewedstrijden verliepen voorspoedig, zoals gebruikelijk alleen grote weerstand van de Duitsers(1-0). De Schotten (3-0) en de Ieren(6-0) geen probleem. De halve finale tegen de Spanjaarden op het heetst van de dag ging van een leien dakje(3-0). Gedurende het toernooi werd het spelniveau beter en de blessures meer. Blessures in deze hitte en weinig beregende velden liggen om de hoek. Eigenlijk zou een dergelijk toernooi om deze tijd van het jaar niet in Valencia moeten zijn. Wel hebben we genoten van deze fascinerende stad, zijn vele restaurantjes, prachtige stranden en bijzondere gebouwen. De finale, zoals te verwachten was, tegen de Engelsen. Een stevige pot hockey die voor ons 3 minuten te lang duurde, toen maakten de Engelsen gelijk. Strafballen dus, waar ondergetekende hopeloos faalde en de titel niet naar ons ging. Het had zo mooi kunnen zijn….. We gaan ons voorbereiden op Cape Town en ons revancheren. Namens heel 70A, Jart SluiteEen verhaaltje van 70A
Het zou zo mooi kunnen zijn….. Een goede voorbereiding vanaf april zou de opmars moeten zijn voor een titeltje in Valencia, bijna elke woensdag een training op Wageningen, vele oefenwedstrijden, ook tijdens een OLW (met dank hiervoor) een tripje naar Duisburg en een zeer gemotiveerde ploeg onder bezielende leiding van de erg relativerende coach Frits Sträter. De bijna hele ploeg had een kamer gereserveerd in Hotel Olympia in Alboraia, een voorstadje van Valencia op 10 minuten fietsen van de hockeyvelden. Leuk om iedereen te zien komen en gaan met de fiets, ook onze meegereisde dames. De poulewedstrijden verliepen voorspoedig, zoals gebruikelijk alleen grote weerstand van de Duitsers(1-0). De Schotten (3-0) en de Ieren(6-0) geen probleem. De halve finale tegen de Spanjaarden op het heetst van de dag ging van een leien dakje(3-0). Gedurende het toernooi werd het spelniveau beter en de blessures meer. Blessures in deze hitte en weinig beregende velden liggen om de hoek. Eigenlijk zou een dergelijk toernooi om deze tijd van het jaar niet in Valencia moeten zijn. Wel hebben we genoten van deze fascinerende stad, zijn vele restaurantjes, prachtige stranden en bijzondere gebouwen. De finale, zoals te verwachten was, tegen de Engelsen. Een stevige pot hockey die voor ons 3 minuten te lang duurde, toen maakten de Engelsen gelijk. Strafballen dus, waar ondergetekende hopeloos faalde en de titel niet naar ons ging. Het had zo mooi kunnen zijn….. We gaan ons voorbereiden op Cape Town en ons revancheren.
Namens heel 70A, Jart Sluiter 70B 2e plaats
Het zou zo mooi kunnen zijn….. Een goede voorbereiding vanaf april zou de opmars moeten zijn voor een titeltje in Valencia, bijna elke woensdag een training op Wageningen, vele oefenwedstrijden, ook tijdens een OLW (met dank hiervoor) een tripje naar Duisburg en een zeer gemotiveerde ploeg onder bezielende leiding van de erg relativerende coach Frits Sträter. De bijna hele ploeg had een kamer gereserveerd in Hotel Olympia in Alboraia, een voorstadje van Valencia op 10 minuten fietsen van de hockeyvelden. Leuk om iedereen te zien komen en gaan met de fiets, ook onze meegereisde dames. De poulewedstrijden verliepen voorspoedig, zoals gebruikelijk alleen grote weerstand van de Duitsers(1-0). De Schotten (3-0) en de Ieren(6-0) geen probleem. De halve finale tegen de Spanjaarden op het heetst van de dag ging van een leien dakje(3-0). Gedurende het toernooi werd het spelniveau beter en de blessures meer. Blessures in deze hitte en weinig beregende velden liggen om de hoek. Eigenlijk zou een dergelijk toernooi om deze tijd van het jaar niet in Valencia moeten zijn. Wel hebben we genoten van deze fascinerende stad, zijn vele restaurantjes, prachtige stranden en bijzondere gebouwen. De finale, zoals te verwachten was, tegen de Engelsen. Een stevige pot hockey die voor ons 3 minuten te lang duurde, toen maakten de Engelsen gelijk. Strafballen dus, waar ondergetekende hopeloos faalde en de titel niet naar ons ging. Het had zo mooi kunnen zijn….. We gaan ons voorbereiden op Cape Town en ons revancheren. Namens heel 70A, Jart SluiteEen verhaaltje van 70A
Het zou zo mooi kunnen zijn….. Een goede voorbereiding vanaf april zou de opmars moeten zijn voor een titeltje in Valencia, bijna elke woensdag een training op Wageningen, vele oefenwedstrijden, ook tijdens een OLW (met dank hiervoor) een tripje naar Duisburg en een zeer gemotiveerde ploeg onder bezielende leiding van de erg relativerende coach Frits Sträter. De bijna hele ploeg had een kamer gereserveerd in Hotel Olympia in Alboraia, een voorstadje van Valencia op 10 minuten fietsen van de hockeyvelden. Leuk om iedereen te zien komen en gaan met de fiets, ook onze meegereisde dames. De poulewedstrijden verliepen voorspoedig, zoals gebruikelijk alleen grote weerstand van de Duitsers(1-0). De Schotten (3-0) en de Ieren(6-0) geen probleem. De halve finale tegen de Spanjaarden op het heetst van de dag ging van een leien dakje(3-0). Gedurende het toernooi werd het spelniveau beter en de blessures meer. Blessures in deze hitte en weinig beregende velden liggen om de hoek. Eigenlijk zou een dergelijk toernooi om deze tijd van het jaar niet in Valencia moeten zijn. Wel hebben we genoten van deze fascinerende stad, zijn vele restaurantjes, prachtige stranden en bijzondere gebouwen. De finale, zoals te verwachten was, tegen de Engelsen. Een stevige pot hockey die voor ons 3 minuten te lang duurde, toen maakten de Engelsen gelijk. Strafballen dus, waar ondergetekende hopeloos faalde en de titel niet naar ons ging. Het had zo mooi kunnen zijn….. We gaan ons voorbereiden op Cape Town en ons revancheren.
Namens heel 70A, Jart Sluiter 70B 2e plaats
2021 Nijmegen 2x tegen Duitsland
|
|
2020
Door Corona pandemie geen wedstrijden
Door Corona pandemie geen wedstrijden
2019 WGMA EK, Brasschaat
70A had meer verdiend
Terwijl de meeste leeftijdsgenoten van de Zeventigplussers bij een temperatuur van 30+ genieten van het zitten in de tuin of een korte wandeling maken langs het strand, was het Nederlands 70A-team verplicht haar huid zo duur mogelijk te verkopen op het toernooi in Brasschaat.
Onder leiding van een rustige en bedachtzame coach Hans van Bavel, in verleden tophockeyer in het zuiden des lands, werd een voorbereiding verzorgd waarbij met name de diverse strafcornervarianten de aandacht kregen. Het team was overigens in vergelijking met de WK in Barcelona duidelijk versterkt door de komst van Hans Weusthof en de aanwezige en fitte Joost van de Berge terwijl Charel d’Ankone met zijn lange stelten en zijn vriendelijke glimlach menig tegenstander in verwarring bracht. Ook Rob Boon was de laatste aanwinst die overigens pas zijn top bereikte in de halve finale tegen Wales waarin hij de bal hoog in de touwen joeg hiermede 3-0 op het scorebord plaatste.
Voordat de finale bereikt kon worden moest worden aangetreden tegen Ierland waarin een ieder wel een bijdrage leverde aan de 9-0 overwinning en een dag later tegen Schotland waarin de zeer onbescheiden Peppie Hanusch vijf goals voor zijn rekening nam. ‘Als ik in de cirkel ben geef ik de bal nooit meer af en wil ik alleen nog maar scoren,’ was zijn uitleg toen hij van verschillende zijden het verzoek kreeg ook eens – eventueel zelfs in de cirkel – de bal af te staan.
De dag voor de start van het toernooi hadden overigens degenen die in een hotel vlakbij het centraal station in Antwerpen verbleven een zeer culturele reis gemaakt langs de diverse Rubenslocaties. Het Rubensmuseum, de kathedraal waarin schilderijen van Rubens hingen en zelfs het Rubenshuis werden niet alleen bezichtigd maar in feite was er sprake van een diepgaande studie aan de hand van de namens het museum uitgereikte tablets.
De laatste wedstrijd in de poule tegen Duitsland was in zoverre niet meer van belang omdat het Nederlandse team zich reeds had geplaatst voor de halve finale. Wel was van belang de vraag of Nederland of Duitsland als eerste in de poule zou eindigen in welk geval immers naar de verwachting de halve finale tegen Engeland zou moeten worden aangetreden. Nadat Taco Gerbranda in deze wedstrijd had gescoord hadden de Duitsers in de laatste minuten van de wedstrijd wel meer overwicht en had zelfs een strafpush hen kunnen worden toegewezen, maar zover is het niet gekomen. Na de wedstrijd werd de 1-0 overwinning met de Duitsers op de gebruikelijk gezellige wijze met de nodige pullen bier gevierd en werd reeds mentaal de voorbereiding gestart voor de finale tegen Engeland.
De vrijdag voorafgaande aan de finale – de temperatuur bleef maar boven de 30 graden – werd nog een prachtige fietstocht gemaakt via de zogenaamde architectuurroute in Antwerpen waar de mooiste wijken werden bezichtigd en een lunch werd genoten op een terras bij een landgoed gelegen bij een groot beeldenpark met tientallen beelden uit het heden en het verleden. Ook ’s avonds werd gezamenlijk van een maaltijd genoten maar het was een keer dat alle teamgenoten met hun partners op een gezellige locatie in Brasschaat, in de tuin van een voormalig klooster (als ik het wel heb), van een driegangenmenu werd genoten.
Op zaterdag 29 juni werd om 09:30 uur aangetreden nadat eerst het Wilhelmus werd geoefend. Het mooiste stemgeluid kwam van de in Friesland woonachtige Frank Verweijen en Joop Folkers ondersteund, door het zachte Brabantse stemgeluid van Loek Willems. De Engelsen zongen echter dwars door het Wilhelmus heen en voor het publiek was niet duidelijk welk volkslied nu eigenlijk had gewonnen. De wedstrijd was buitengewoon spectaculair en het was Taco Gerbranda die na 20 minuten de 1-0 op het scorebord plaatste. Daarna hadden de Nederlanders eigenlijk het initiatief en waren de middenvelders Bob Lijnweber en Robert Schreven mede aangestuurd door Paul Verloop degenen die overwicht creëerden. Ook de spitsen waaronder Tjalling James en uw verslaggever leverden een aanzienlijke bijdrage maar waren niet in staat de score te verhogen. Het was zeven minuten voor het einde dat de Engelsen een strafcorner kregen en omdat de eerste uitloper te vroeg was uitgelopen en zij nog slechts weerstand hadden van drie pionnen waarna derhalve de strafcorner thans voor de keeper in de hoek verdween en de stand 1-1 op het scorebord kwam te staan. Ondanks de aanmoedigingen van het talrijke publiek en ondanks de aanmoedigende woorden van coach Liesbeth Boon en therapeut Ed Raus kon het getij niet meer worden gekeerd en werd de uitslag 1-1. De consequentie hiervan was dat via shootouts een beslissing moest worden geforceerd. Ineens kwam de keeper, Tim Doelman, in beeld die tot deze wedstrijd bij een stand van 20-0 nog geen doelpunt had moeten incasseren en feitelijk in een aantal wedstrijden ook nauwelijks contact met de bal had gehad. Het was – om een lang verhaal kort te maken – de zestiende shootout die er in ging en het was de Engelsman, bekend onder de naam Gregg, die scoorde waardoor de Engelsen Europees kampioen zijn geworden. De teleurstelling was aanzienlijk omdat het gevoel overheerste dat de Nederlanders in de finale eigenlijk beter waren en dat het toch wel een van de acht shootouts in het doel had mogen verdwijnen.
Nadat de eerste teleurstelling was weggewerkt met de nodige glazen bier werd toch wel duidelijk dat in feite de tevredenheid overheerste. Het team had een sterk toernooi gespeeld, was beter geweest dan in Barcelona en was in het algemeen positief tot zeer positief terwijl er nauwelijks tijdens de wedstrijden op elkaar kritiek werd gegeven. Het zou zomaar kunnen zijn dat de invloed hiervan aan de trainer Hans van Bavel kan worden toegeschreven.
Uw verslaggever, Ben Fritz.
70 A is klaar voor het EK in Brasschaat
Bovenste rij : Tim Doelman, Paul Verloop, Tjalling James, Ben Fritz, Robert Schreve (reserve captain), Taco Gerbranda, Charles D’Ancona, Joop Folkers, Bob Leinweber, Joost vd Berge (captain), Pepi Hanusch, Frank Verweijen, Hans v Bavel ( coach).
Onderste rij: Loek Willems, Peter Mul, Rob Boon, Hans Weusthof
gepubliceerd 8 mei 2019
Bovenste rij : Tim Doelman, Paul Verloop, Tjalling James, Ben Fritz, Robert Schreve (reserve captain), Taco Gerbranda, Charles D’Ancona, Joop Folkers, Bob Leinweber, Joost vd Berge (captain), Pepi Hanusch, Frank Verweijen, Hans v Bavel ( coach).
Onderste rij: Loek Willems, Peter Mul, Rob Boon, Hans Weusthof
gepubliceerd 8 mei 2019
2018 WGMA WK, Barcelona
Troostprijs voor de zeventigplussers
Na een scherpe selectie, een geslaagd driedaags toernooi in Tilburg en de daarop volgende trainingen op Leusden waren de verwachtingen hoog gespannen bij de trainer van de zeventigplussers Nol Baarschers en zijn secondant en coach Frans Vinju.
Twee weken voor het vertrek naar Barcelona is in Breda nog een interland gespeeld tegen Duitsland die met vier – nul werd gewonnen en één dag later nog een overwinning tegen hen. Daarna onder leiding van Joost van den Berge nog oeverloos getraind op de strafcorner zodat eigenlijk het toernooi voor de wereldkampioenschappen in Barcelona voor de zeventigplussers nauwelijks nog een teleurstelling kon opleveren.
Aangekomen in het mooie Abba hotel bleek echter dat niet alleen Robert Schreve, maar ook Joost van den Berge zo geblesseerd waren dat zij de eerste 3 à 4 wedstrijden niet zouden kunnen meedoen. Tijdens het toernooi bleek ook dat de samenhorigheid zo groot was dat zelfs een Pepi Hanusch, een Tjalling James en zelfs uiteindelijk Juul Verheem intensief gebruik moesten maken van de meegekomen fysiotherapeut Ed Rauws om gedeeltelijk verder spelen mogelijk te maken.
Na de eerste training op het prachtige complex van Club de Polo kon worden genoten van het prachtige zwembad bij het hotel. Daarna volgde al gauw een belangrijke teambespreking waarbij de lijnen werden uitgetekend. Met zijn directe benadering bereikte coach Nol Baarschers dat alle neuzen dezelfde kant op stonden alhoewel tot het gezelschap behoorden een zestal mensen die in het verleden teams als coach hebben geleid en ook daarvan weer een drietal gymnastiekleraren zijn geweest zodat de onderlinge gedachte-uitwisseling was gegarandeerd.
Op de Polo Club Barcelona begonnen de wedstrijden veelbelovend en de zeventigplussers wonnen van België met vier – nul en daarna werd de stijgende lijn doorgezet met een vijf – nul overwinning op Wales en een vijf – nul overwinning op de zeer gedistingeerde Japanners. Deze Japanners, zeer vriendelijk glimlachend en buigend zowel voor als na de wedstrijd richting het Nederlandse teamgaven toch wel een zeer internationale kleur aan deze wereldkampioenschappen.
Alvorens in de laatste poulewedstrijd tegen de Engelsen moest worden aangetreden, genoten de spelers meer individueel dan collectief van de vrijheid en zochten zij niet alleen culturele hoogstandjes van Barcelona zelf op, maar sommigen deden zelfs mee aan een rondleiding in het voetbal stadion van F.C. Barcelona, Nou Camp.
Voorafgaande aan de confrontatie met de Engelsen werd genoten van een verzorgde lunch op het Polo complex van Barcelona omringd door keurig geklede obers, overigens zonder gebruik te maken van aantrekkelijke koude witte wijn werden de laatste gedachtes uitgewisseld over deze laatste poulewedstrijd.
Deze wedstrijd was toch wel een eyeopener. Al gauw bleek dat de overwinningen bij de voorgaande drie partijen relatief eenvoudig waren, mede door het gegeven dat de tegenstanders niet dezelfde capaciteiten hadden als de Nederlanders, maar de Engelsen stonden hun mannetje. Al gauw bleek dat zij buitengewoon gemotiveerd waren en na een twee – nul voorsprong voor de EngelseN was de kans eigenlijk groter dat zij de voorsprong zouden uitbreiden dan dat de Nederlanders de wedstrijd konden ombuigen. Toch werd nog in de laatste kwart van de wedstrijd – de wedstrijden werden verdeeld in 4 gedeeltes van 17,5 minuut – nog zoveel weerstand geboden door Nederland dat zelfs een doelpunt van Tjalling James de eindstand op twee – één bracht. Het resultaat was in zoverre onbelangrijk omdat Nederland zich reeds had geplaatst voor de halve finale, maar nu zou moeten worden aangetreden tegen de eerste van de andere Poule, te weten Australië.
De halve finale tegen Australië gaf duidelijk weer dat wisseling van spelers in feite de grote kracht was om een dergelijke toernooi tot een goed einde te brengen. De Australiërs beschikten over nota bene zeventien spelers en deze wisselden elkaar zo zeer af dat als van de zijde werd geroepen dat iemand aan de Nederlandse kant een man van de tegenstanders moest dekken, deze al was gewisseld met een andere Australiër. Dit zorgde voor verwarring en het loopvermogen van de Australiërs gaf heel duidelijk de doorslag. Juul Verheem opende nog de score, maar daarna bleek al gauw dat net als in de wedstrijd tegen de Engelsen het aanvankelijk sterke middenveld in feite onvoldoende loopvermogen had om de Australiërs van het veld te spelen. De einduitslag werd één – vier en wat resteerde was de strijd om het bronzen plak.
Net als in de wedstrijd in Breda wist Nederland ook in de strijd om de derde plaats – de troostrijke bronze medaille – tegen de Duitsers weer vier doelpunten te maken tegen één van de inmiddels toch wel bevriende tegenstanders. Peter Romeijn, Robert Schreve, toch wel enigszins genezen, en Tjalling James (twee keer) wisten te bereiken dat hun naam in dit verslag als doelpuntenmakers kan worden genoteerd. Tim Doelman blonk overigens in deze wedstrijd uit, alhoewel zijn voetenwerk het niet haalde met de danspassen van zijn partner Annelies op het dinner dance feest.
Niet onvermeld mag blijven dit feest voorafgaande aan de dag waarop om de derde plaats werd gestreden. Voor plus minus elfhonderd mensen waren de tafels gedekt, op Polo Club van Barcelona, liepen zeker vijftien obers net gekleed in de buitenlucht om alle gasten te bedienen, maar diende uitgerekend op deze namiddag om plus minus 18.00 uur de eerste en enige regenbui zich aan. Het was opmerkelijk te zien hoe allen die dit diner tot een succes wilden maken zich hebben ingespand en zelfs de banken hebben droog gemaakt, de tafels hebben verschoven zodat uiteindelijk toch nog het drie-gangen menu met de nodige flessen wijn kon worden geserveerd. In de hoek van dit prachtige complex stond een band te spelen en zelfs werd daarna nog door enthousiastelingen gedanst op de muziek die duidelijk was geïnspireerd door de jaren zestig tot en met tachtig mede gezien de leeftijd van de deelnemers aan dit toernooi.
De afsluiting, waarop ieder van het team met partner nog eens aanwezig was en het toernooi kon worden geëvalueerd dit vond plaats op de camping waar Joop Folkers met echtgenote en Rob Struik eveneens vergezeld van zijn echtgenote verbleven. Eindelijk was er dan toch sprake van een samenhorigheid waarbij een ieder nog eens zijn dank tot uiting bracht richting Nol Baarschers en Frans Vinju die op hun wijze alles hadden begeleid. Nol Baarschers kondigde overigens aan, deze prachtige ervaring als coach van dit zeventigplussers team niet meer te willen voort zetten.
In de evaluatie van het toernooi zijn uiteraard nog de namen genoemd van Tako Gerbranda, als energieke middenvelder, Pepi Hanusch die in een wedstrijd wel speelde en drie keer scoorde, Bob Leinweber die eigenlijk alle wedstrijden als ausputzer fungeerde, Paul Verloop die zelfs in het toernooi blijk gaf van de kwaliteit om niet alleen de bal af te pakken van de tegenstander, maar deze ook aan een mede speler mee te geven. Jan van Camperhout wist ondanks de beperkte speeltijd die hem gegund werd twee keer te scoren, terwijl Joop Folkers veel speeltijd werd gegund en hier van als verdedigen gebruik van maakte ten koste van de tegenstanders. Frank Verweijen uit het hoge Noorden en Loek Willems uit het diepe Zuiden van het land voegden niet alleen een bijdrage toe aan de wedstrijden, maar ook aan de sfeer tijdens het toernooi zodat uiteindelijk iedereen toch nog met de nodige tevredenheid Barcelona op zijn manier kon verlaten.
Uw verslaggever Ben Fritz
gepubliceerd 7 juli 2018
Troostprijs voor de zeventigplussers
Na een scherpe selectie, een geslaagd driedaags toernooi in Tilburg en de daarop volgende trainingen op Leusden waren de verwachtingen hoog gespannen bij de trainer van de zeventigplussers Nol Baarschers en zijn secondant en coach Frans Vinju.
Twee weken voor het vertrek naar Barcelona is in Breda nog een interland gespeeld tegen Duitsland die met vier – nul werd gewonnen en één dag later nog een overwinning tegen hen. Daarna onder leiding van Joost van den Berge nog oeverloos getraind op de strafcorner zodat eigenlijk het toernooi voor de wereldkampioenschappen in Barcelona voor de zeventigplussers nauwelijks nog een teleurstelling kon opleveren.
Aangekomen in het mooie Abba hotel bleek echter dat niet alleen Robert Schreve, maar ook Joost van den Berge zo geblesseerd waren dat zij de eerste 3 à 4 wedstrijden niet zouden kunnen meedoen. Tijdens het toernooi bleek ook dat de samenhorigheid zo groot was dat zelfs een Pepi Hanusch, een Tjalling James en zelfs uiteindelijk Juul Verheem intensief gebruik moesten maken van de meegekomen fysiotherapeut Ed Rauws om gedeeltelijk verder spelen mogelijk te maken.
Na de eerste training op het prachtige complex van Club de Polo kon worden genoten van het prachtige zwembad bij het hotel. Daarna volgde al gauw een belangrijke teambespreking waarbij de lijnen werden uitgetekend. Met zijn directe benadering bereikte coach Nol Baarschers dat alle neuzen dezelfde kant op stonden alhoewel tot het gezelschap behoorden een zestal mensen die in het verleden teams als coach hebben geleid en ook daarvan weer een drietal gymnastiekleraren zijn geweest zodat de onderlinge gedachte-uitwisseling was gegarandeerd.
Op de Polo Club Barcelona begonnen de wedstrijden veelbelovend en de zeventigplussers wonnen van België met vier – nul en daarna werd de stijgende lijn doorgezet met een vijf – nul overwinning op Wales en een vijf – nul overwinning op de zeer gedistingeerde Japanners. Deze Japanners, zeer vriendelijk glimlachend en buigend zowel voor als na de wedstrijd richting het Nederlandse teamgaven toch wel een zeer internationale kleur aan deze wereldkampioenschappen.
Alvorens in de laatste poulewedstrijd tegen de Engelsen moest worden aangetreden, genoten de spelers meer individueel dan collectief van de vrijheid en zochten zij niet alleen culturele hoogstandjes van Barcelona zelf op, maar sommigen deden zelfs mee aan een rondleiding in het voetbal stadion van F.C. Barcelona, Nou Camp.
Voorafgaande aan de confrontatie met de Engelsen werd genoten van een verzorgde lunch op het Polo complex van Barcelona omringd door keurig geklede obers, overigens zonder gebruik te maken van aantrekkelijke koude witte wijn werden de laatste gedachtes uitgewisseld over deze laatste poulewedstrijd.
Deze wedstrijd was toch wel een eyeopener. Al gauw bleek dat de overwinningen bij de voorgaande drie partijen relatief eenvoudig waren, mede door het gegeven dat de tegenstanders niet dezelfde capaciteiten hadden als de Nederlanders, maar de Engelsen stonden hun mannetje. Al gauw bleek dat zij buitengewoon gemotiveerd waren en na een twee – nul voorsprong voor de EngelseN was de kans eigenlijk groter dat zij de voorsprong zouden uitbreiden dan dat de Nederlanders de wedstrijd konden ombuigen. Toch werd nog in de laatste kwart van de wedstrijd – de wedstrijden werden verdeeld in 4 gedeeltes van 17,5 minuut – nog zoveel weerstand geboden door Nederland dat zelfs een doelpunt van Tjalling James de eindstand op twee – één bracht. Het resultaat was in zoverre onbelangrijk omdat Nederland zich reeds had geplaatst voor de halve finale, maar nu zou moeten worden aangetreden tegen de eerste van de andere Poule, te weten Australië.
De halve finale tegen Australië gaf duidelijk weer dat wisseling van spelers in feite de grote kracht was om een dergelijke toernooi tot een goed einde te brengen. De Australiërs beschikten over nota bene zeventien spelers en deze wisselden elkaar zo zeer af dat als van de zijde werd geroepen dat iemand aan de Nederlandse kant een man van de tegenstanders moest dekken, deze al was gewisseld met een andere Australiër. Dit zorgde voor verwarring en het loopvermogen van de Australiërs gaf heel duidelijk de doorslag. Juul Verheem opende nog de score, maar daarna bleek al gauw dat net als in de wedstrijd tegen de Engelsen het aanvankelijk sterke middenveld in feite onvoldoende loopvermogen had om de Australiërs van het veld te spelen. De einduitslag werd één – vier en wat resteerde was de strijd om het bronzen plak.
Net als in de wedstrijd in Breda wist Nederland ook in de strijd om de derde plaats – de troostrijke bronze medaille – tegen de Duitsers weer vier doelpunten te maken tegen één van de inmiddels toch wel bevriende tegenstanders. Peter Romeijn, Robert Schreve, toch wel enigszins genezen, en Tjalling James (twee keer) wisten te bereiken dat hun naam in dit verslag als doelpuntenmakers kan worden genoteerd. Tim Doelman blonk overigens in deze wedstrijd uit, alhoewel zijn voetenwerk het niet haalde met de danspassen van zijn partner Annelies op het dinner dance feest.
Niet onvermeld mag blijven dit feest voorafgaande aan de dag waarop om de derde plaats werd gestreden. Voor plus minus elfhonderd mensen waren de tafels gedekt, op Polo Club van Barcelona, liepen zeker vijftien obers net gekleed in de buitenlucht om alle gasten te bedienen, maar diende uitgerekend op deze namiddag om plus minus 18.00 uur de eerste en enige regenbui zich aan. Het was opmerkelijk te zien hoe allen die dit diner tot een succes wilden maken zich hebben ingespand en zelfs de banken hebben droog gemaakt, de tafels hebben verschoven zodat uiteindelijk toch nog het drie-gangen menu met de nodige flessen wijn kon worden geserveerd. In de hoek van dit prachtige complex stond een band te spelen en zelfs werd daarna nog door enthousiastelingen gedanst op de muziek die duidelijk was geïnspireerd door de jaren zestig tot en met tachtig mede gezien de leeftijd van de deelnemers aan dit toernooi.
De afsluiting, waarop ieder van het team met partner nog eens aanwezig was en het toernooi kon worden geëvalueerd dit vond plaats op de camping waar Joop Folkers met echtgenote en Rob Struik eveneens vergezeld van zijn echtgenote verbleven. Eindelijk was er dan toch sprake van een samenhorigheid waarbij een ieder nog eens zijn dank tot uiting bracht richting Nol Baarschers en Frans Vinju die op hun wijze alles hadden begeleid. Nol Baarschers kondigde overigens aan, deze prachtige ervaring als coach van dit zeventigplussers team niet meer te willen voort zetten.
In de evaluatie van het toernooi zijn uiteraard nog de namen genoemd van Tako Gerbranda, als energieke middenvelder, Pepi Hanusch die in een wedstrijd wel speelde en drie keer scoorde, Bob Leinweber die eigenlijk alle wedstrijden als ausputzer fungeerde, Paul Verloop die zelfs in het toernooi blijk gaf van de kwaliteit om niet alleen de bal af te pakken van de tegenstander, maar deze ook aan een mede speler mee te geven. Jan van Camperhout wist ondanks de beperkte speeltijd die hem gegund werd twee keer te scoren, terwijl Joop Folkers veel speeltijd werd gegund en hier van als verdedigen gebruik van maakte ten koste van de tegenstanders. Frank Verweijen uit het hoge Noorden en Loek Willems uit het diepe Zuiden van het land voegden niet alleen een bijdrage toe aan de wedstrijden, maar ook aan de sfeer tijdens het toernooi zodat uiteindelijk iedereen toch nog met de nodige tevredenheid Barcelona op zijn manier kon verlaten.
Uw verslaggever Ben Fritz
gepubliceerd 7 juli 2018
2017 Watergeuzen 55+ - Nederland 70A
OPROEP NED 70A - WATERGEUZEN 55-PLUS
OP WOENSDAG 29 MAART 2017
IN STADION HC ROTTERDAM
Aanvang 16.00 uur. Borrel vanaf 17.15, Indisch buffet vanaf 18.30 (Euro 25,00 p.p.).
Supporters zeer welkom!
Dit is een jaarlijks bijzonder gezellig sociaal-sportief evenement. Zij (70A) zijn gastheer, hetgeen inhoudt dat zij de wedstrijd en het Indisch buffet regelen met HC R'dam, en gastheer zijn voor de borrel.
NED 70A (EK-kampioen '15) bereidt zich voor op de EK in Glasgow in augustus, en wenst een goede en gezellige sparring-partner. Vorig jaar verloor ons team dik. Bovendien speelden we met 5 strategische reserves. Raggy Campagne schreef er een mooi verslag over: http://watergeuzen.nl/main.php?id=37 .
Wij, Watergeuzen, moeten daarom streven naar een zo sterk mogelijk 55+ team!
ZORREG DAT JE ER \OOK/ BIJ KOMT. Aanmonsteringen bij mij: [email protected] / 070.3246370.
Jan Willem van Waning
captain/manager
OP WOENSDAG 29 MAART 2017
IN STADION HC ROTTERDAM
Aanvang 16.00 uur. Borrel vanaf 17.15, Indisch buffet vanaf 18.30 (Euro 25,00 p.p.).
Supporters zeer welkom!
Dit is een jaarlijks bijzonder gezellig sociaal-sportief evenement. Zij (70A) zijn gastheer, hetgeen inhoudt dat zij de wedstrijd en het Indisch buffet regelen met HC R'dam, en gastheer zijn voor de borrel.
NED 70A (EK-kampioen '15) bereidt zich voor op de EK in Glasgow in augustus, en wenst een goede en gezellige sparring-partner. Vorig jaar verloor ons team dik. Bovendien speelden we met 5 strategische reserves. Raggy Campagne schreef er een mooi verslag over: http://watergeuzen.nl/main.php?id=37 .
Wij, Watergeuzen, moeten daarom streven naar een zo sterk mogelijk 55+ team!
ZORREG DAT JE ER \OOK/ BIJ KOMT. Aanmonsteringen bij mij: [email protected] / 070.3246370.
Jan Willem van Waning
captain/manager
2016 Deutschland 70A- Nederland 70A
Op 2 juni 2016 worden in Kassel twee wedstrijden tegen Duitsland 70 A gespeeld.
Uitslagen 0-5 en 1-3.
Verslag volgt ?
gepubliceerd 6 juni 2016
Uitslagen 0-5 en 1-3.
Verslag volgt ?
gepubliceerd 6 juni 2016
2015 WGMA WK, Londen
De finale gezien door een Engelse bril
Friday 28th August Final England 1 Holland 1 (Holland won 3-1 pen) The Dutch looked stronger and played a higher tempo game than in the previous encounter. Nevertheless England shaded it in terms of possession across the whole match and though chances were fairly even England did have eight short corners to the Dutch’s three. The first half was a cautious affair with few if any clear cut chances. There was a penetrating ball from Tranter to the far post and a dangerous cross from Leaverland and these formed England’s best efforts. The Dutch gave us a scare from a short corner which needed the joint efforts of goal keeper Maher and full back Robertson on the line to prevent a goal. In the second half the pattern of play was similar: we shaded possession but the Dutch looked more dangerous on the break. And so it proved as the Dutch took the lead towards the end of the |
third quarter. With England temporarily down to ten men our defence looked uncharacteristically vulnerable as a Dutch forward found himself right through with little or no challenge. The Dutch forward gave Maher no chance with an excellent low shot into the right hand corner. Thereafter the Dutch naturally concentrated on ball retention and solid defence, and were as interested in running the ball into the corners as into the D. Nevertheless England at last picked up the tempo though it took a superb solo effort by Surridge to break open the Dutch defence and gain a penalty flick which was excellently dispatched by Gill into the top corner. With only minutes to go we now pressed for the winner but despite a couple of half chances the scores remained even at the end of the game. This meant ‘shuttles’ which unfortunately we lost 3-1, the one goal scored was actually an excellent penalty flick by Gill after Robertson was fouled by the keeper very close but obviously a sad ending. |
